You are too kind to be fooled like that

Jak to się nazywa? Kiedy boję się być za szczęśliwa, żeby później nie czuć się rozczarowana, że to uczucie minęło. Czas to bezwzględny morderca, który powoli, a skutecznie potrafi zabić emocje, ochłodzić je do najniższego możliwego stopnia. Tak, żeby nie było już niczego, bo szczęście jest ulotne. Bo nie mależy mi się bycie bezgranicznie szczęśliwą, uśmiechanie się do siebie i ciągłe odtwarzanie w głowie szalonych wspomnień. Nie, życie jest okrutne, a rozłąka sprawia, że zapominamy, jak to jest być razem. Te kilometry tylko spłycają kałużę zrozumienia, która i tak nie była na tyle głęboka, żeby mogła otrzymać status chociażby jeziora. Los jest wredny jak zazdrosna przyjaciółka i nie pozwoli na długie szczęście. Pstryk, i już go nie ma. Było, minęło, a teraz wspominaj to przez następne miesiące, płacz po kątach, rozpaczaj, bo nie możesz do tego wrócić, bo nie wiadomo, kiedy znów się uśmiechniesz. Już nie zauważasz tych spojrzeń na ulicy, nie, teraz mówią, że jesteś paskudna, gruba i nikt cię nie lubi. To właśnie życie, czyli wszystko toczy się dokładnie odwrotnie, niż sobie zamarzysz. Więc nie próbuj nawet snuć planów. To nic nie da, przyniesie tylko ból i wielki zawód.