Co z tego, że poznaję tyle nowych miejsc, skoro potem nie ma już do czego wracać? Jedni nazwą to odrywaniem świata, ale ja wiem, że to ucieczka. Przed czym? Strach przed nieznanym, czy przed znanym? Ciągle boję się, że wrócisz i tym razem nie będę już w stanie wyplątać się z twoich macek. Opleciesz mnie tak ciasno, że nikt nie zauważy tego koniuszka palca sięgającego po pomoc. Jak to jest żyć w beztrosce? Mogłabyś już przestać zataczać wokół mnie kręgi, ciaśniejsze, gdy tylko odważę się choć przez moment cieszyć się chwilą. Bo podobno życia składa się z chwil. Boję się, że pewnego dnia będę już zbyt zmęczona, żeby uciekać. Że dopadniesz mnie, kiedy znajdę powód, żeby przestać uciekać.
