Floweristh

Usilnie starasz się rozplątać skrzętnie splecione supły schematów. Są silne, wiesz? Wykreował je ogół kluch, identycznych papierowych ludzików. Zostaw je, nie są ci potrzebne. Wystaw rękę poza degradujący pustostan. Rysujesz kanciaste chmury i w niczym ci nie przeszkadza to, że nie mam czym oddychać. Nieustannie turlasz pogubione perełki, aż spadną w wielką dziurę, wypełnioną po brzegi grawitacją. Nie masz szans. Rozciągasz się, tracisz kształt. Teraz ty należysz do papierowych wycinanek i nie mam na myśli pokaleczonego serca. To tylko kawałek ciała, doszczętnie wymełłany przez ciężkostrawne uczucia. Odrzucasz włosy, aby podkreślić ubytki przeciętności? Niepotrzebnie. Zmatowiałeś.